اقلیمـ رهایے

روزمرگی ما آدم ها را می بینی؟ کارخانه و ماشین و ربات می سازند تا کمتر کار کنند و بیشتر به فکر خودشان باشند، اما برعکس صبح تا شب در شتاب اند و باز هم سر جای اولشان هستند. غذاهای یخ زده می خورند و دردهایشان هم از جنس عصر فلز شده! بچه هایشان در آزمایشگاه به دنیا می آیند، در مهدکودک ها پا می گیرند و مهر و محبت را در مدرسه هجی می کنند. بچه ها، از تو تنها همین دعای فرج را می دانند که روزی یک بار سر صف صبح گاهشان آن را با هم زمزمه کنند. شهردار شهرمان هم وقتی دلش می سوزد، برای مردمی که این خیابان ها را روزی هزاربار می روند و می آیند یک نقاش استخدام می کند تا روی دیوارها نقشی بکشد از نام تو، تا شاید زورکی هم که شده مردم یادی از تو بکنند! می بینی دل ها چقدر از هم دور شده؟ بعد خنده مان می گیرد اگر بگویند قیامت روزی ست که حتی مادرها هم کودک خود را رها می کنند و پی عاقبت کار خود می روند! مادرهای این زمانه که هنوز قیامت نشده کودکان خود را رها کرده اند و رفته اند! سرت را درد نیاورم مولا... فقط می دانم روزی می آیی و بر قلب ها می نویسی: "هرکس مهربانی نمی داند از ما نیست" ظهور کن... *در آخر الزمان مهر و محبت از میان مردم ناپدید می شود. امام صادق (ع)
نوشته ی عطیه پاک آیین.